Rozdział 15

 <21 października 2013 rok>

Miałam szczerze dosyć tych wszystkich zdarzeń. Wykończyły mnie do reszty i po prostu mam dosyć. To wszytko po prostu mnie przerastało. Chciałam odpocząć od tych niecodziennych zdarzeń i po prostu udać się do mojej samotni...

Tak. Mój pokój był po prostu święty, więc większość czasu spędzałam tam. Z dala od wrzasków chłopców, którzy jak zwykle nie mogli ani chwili usiedzieć w ciszy i spokoju. Tym razem jednak chłopcy byli dość cicho. 

Harry siedział u Louisa w pokoju i chyba... coś robili. Ziam siedział gdzieś w parku, a Niall... tak właściwie to nie wiem co robił. Był wyjątkowo cicho. Zazwyczaj grał na gitarze lub spędzał czas z chłopcami na oglądaniu filmów lub wspólnych wygłupach.

Tym razem jednak każdy z nich był wyjątkowo cicho. Aż mnie to martwiło. Czyżby wszyscy popełnili masowe samobójstwo? 

Wyszłam ze swojego pokoju i zapukałam do drzwi Louisa. 

-Chłopcy, widzieliście gdzieś Nialla?- zapytałam gdy ujrzałam ich siedzących na łóżku i rozmawiających. 

-Chyba jest w swoim pokoju.- odpowiedział Louis, a Harry tylko przytaknął. Poszłam więc wzdłuż korytarza i stanęłam przed właściwymi drzwiami.

Uniosłam rękę aby otworzyć drewnianą barierę, która dzieliła mnie i Nialla. Jednak zawahałam się. Sama nie wiem czemu. Czyżbym się bała?

Przełamałam się. Nacisnęłam metalową klamkę i otworzyłam drzwi do pokoju. Niall leżał nieruchomo na swoim łóżku. Przez chwilę myślałam, że nie żyje, ale potem z ulgą odetchnęłam gdy zobaczyłam, że normalnie oddycha.

Spokojnie podeszłam do jego łóżka. Przez chwilę patrzałam na jego nieruchomą postać. Był w samych bokserkach. Okno było otwarte na oścież. Usiadłam obok niego.

-Żyjesz?- zapytałam śmiejąc się pod nosem. Nie odpowiedział. Zaczęłam się trochę bać. No bo... on nigdy mnie nie ignorował. To w ogóle nie jest możliwe!

-Ej!- krzyknęłam. Niall trochę się poruszył, więc się uspokoiłam, ale dlaczego mnie ignorował? Nie miałam zamiaru dłużej patrzeć na to jak leży w głową wbitą w poduszkę. Położyłam się koło niego. Tylko z tą różnicą, że ja leżałam na plecach.

-Co jest?- zapytałam i lekko nim potrząsnęłam. Nie odpowiedział. Nawet nie drgnął. Miałam ochotę uderzyć go prosto w jego nieruchomą twarz. Jednak nie zrobiłam tego. Coś się musiało stać. Nie chcę by dalej mnie ignorował. 

-Niall!- wrzasnęłam i złapałam go za nogę. Po prostu zrzuciłam go z łóżka. Upadł na ziemię i natychmiast otworzył oczy, które dotychczas miał chyba zamknięte...

-Co!?- wystraszył się. Miałam łzy w oczach.

-Ty żyjesz! Już się bałam, że nie!- wypaliłam. Niall natychmiast przetarł oczy i wstał. 

-Dlaczego myślałaś, że nie!?- wykrzyknął zdziwiony i oszołomiony tym całym zdarzeniem.

-No bo... nie odzywałeś się i nie ruszałeś... to co miałam myśleć?- tłumaczyłam się. 

-Nie wiem... że śpię?

-Ow... tak w ogóle to czemu jesteś w samych bokserkach!?- zdziwiłam się.

-Em... bo tak mi wygodniej.- wytłumaczył. Niall wstał z podłogi i rozprostował plecy. Położył się z powrotem na łóżko. Wgramoliłam się pod kołdrę obok niego. Przytuliłam się mocno do mojego Niallerka. Odsunął się ode mnie, więc przybliżyłam się, a on powtórzył swój "manewr". Dlaczego? Znów się do niego przysunęłam, a on znów się odsunął. 

-Dlaczego się odsuwasz? Brzydzisz się mnie czy co!?- zdenerwowałam się.

-Nie...- pokręcił głową Niall, więc położyłam się i znów do niego przysunęłam. Chciał się odsunął, ale spadł z łóżka... znów, ale tym razem nie przeze mnie.

-Co z tobą? Czy ty mnie już nie kochasz...- łzy napłynęły mi do oczu. Niall natychmiast podniósł się z ziemi i usiadł koło mnie. 

-To nie tak!- powiedział szybko. 

-Więc czemu... przedtem gdy napływały mi łzy do oczu lub gdy płakałam od razu nic nie mówiąc przytulałeś mnie! Co jest? Czy ty...?- przerwałam niepewnie. 

-Nie! Alex, po prostu ja...- zaczął lecz przerwałam mu zatykając jego usta.

-Jesteś gejem!?

-Nie! Co ci przyszło do głowy!?- wrzasnął zakłopotany.

-No... twoje zachowanie.- odpowiedziałam. Niall się zamyślił. 

-Nawet tak nie mów! Gdybym był gejem to byśmy chyba się nie całowali!- wyparł się faktu, który postawiłam przed nim.

-Ale... no wiesz, tak się zachowujesz. Jakbym była ci obca czy coś takiego...- spuściłam głowę. Łzy popłynęły po moich policzkach. Niall podszedł do mnie i przytulił mą postać. 

Poczułam się lepiej, ale przez chwilę na prawdę wydawało mi się, że Niall jest... gejem. Chociaż w sumie to nie mam pewności... wyrwałam się z jego objęcia i spojrzałam mu głęboko w oczy.

-A teraz powiedz mi dlaczego tak się zachowywałeś.- nakazałam. Niall wywrócił oczami.

-No bo jestem w samych bokserkach...- powiedział.

-I co z tego? Brzydzisz się mnie?- zapytałam robiąc bardzo smutną minkę.

-Nie, ale... no sam nie wiem. Chodź tu do mnie.- powiedział i przytulił mnie do siebie. Niestety oboje przechyliliśmy się na prawo i upadliśmy na łóżko. Było śmiesznie i cała ta sprawa z tym... obrzydzeniem. Już nie ważne.