Rozdział 13

 <20 września 2013 rok>

[...] Leżałam tak na jezdni. Z samochodu, który mnie potrącił wyszedł jakiś mężczyzna i złapał się za głowę.

-To nie moja wina! Ona... ona wbiegła mi pod koła!- tłumaczył się.

-Widzieliśmy co się stało!- krzyknął Niall. Podbiegł do mnie razem z resztą zespołu. Złapał mnie za rękę i nie chciał puścić.

-Harry dzwoń po pogotowie!- powiedział nerwowo. Harry wyciągnął telefon z kieszeni spodni i szybko wybił odpowiedni numer. Karetka przyjechała błyskawicznie. Chłopcy pojechali ze mną. Jestem o krok od śmierci. Dzieli mnie tylko jedno... moje wytrzymałe serce.

Powoli zaczęłam zamykać oczy. Chłopcy mówili do mnie, że nie mogę się poddawać i że nie mogę umrzeć. Wiem, że Niall by sobie tego nie wybaczył. Nie wiem co działo się potem...

Obudziłam się w szpitalu. Leżałam na łóżku, a koło mnie byli dwaj lekarze... to znaczy lekarz i lekarka. Gdy się obudziłam podnieśli wzrok z nad papierów, które trzymali.

-Alex, tak?- zapytała lekarka.

-Tak.- odpowiedziałam drżącym głosem.

-Wygląda na to, że masz dość poważne obrażenia wewnętrzne.- powiedziała.

-Będziemy musieli zrobić ci prześwietlenie. Krwotoku na szczęście nie masz, ale za to na twojej ręce znajduje się poważna rana. O mało co się nie wykrwawiłaś na śmierć.- powiedział lekarze poważnym głosem.

-Ach... zapomniałabym. Pięciu chłopców czeka na korytarzu. Mogą wejść, ale nie na długo.- uśmiechnęła się pani doktor. Wyszła razem z lekarzem.

Po chwili do pomieszczenia, w którym się znajdowałam weszli chłopcy. Wszyscy po kolei. Najpierw Harry, Louis, Liam, Zayn i na samym końcu Niall. Szybko podbiegł do mnie.

-Jak się czujesz?- zapytał zdenerwowany.

-Dobrze.- powiedziałam. Czułam, że po moich policzkach spływają łzy.

-Nie kłam, proszę.- powiedział drżącym głosem Niall.

-Myśleliśmy, że cię stracimy... na zawsze.- dodał Louis. Teraz nie byłam na tyle silna żeby myśleć o tych wszystkich problemach jakie będę miała w domu. 

Chciałam wytłumaczyć im dlaczego to zrobiłam, ale po pierwsze nie miałam siły, a po drugie nie sądzę by to było im do czegoś potrzebne. Teraz chciałam już tylko odpocząć.

-Chłopcy. Czas minął. Później będziecie mogli zobaczyć się z Alex.- powiedziała lekarka, która właśnie weszła do pomieszczenia.

-Zdrowiej szybko.- powiedział Louis.

-Trzymaj się.- dodał Liam.

-Nie poddawaj się.- mówił Harry.

-Zdrowia!- powiedział Zayn.

-Pamiętaj, że cię kocham.- powiedział Niall po czym ucałował mnie w czoło i wyszedł.-

-Twoi bracia?- zapytała lekarka.

-Nie... przyjaciele i chłopak.- odpowiedziałam z trudem.

-No nic. Musimy zabrać cię na prześwietlenie.- powiedziała lekarka i pomogła mi usiąść na wózek inwalidzki. Zabrała mnie na prześwietlenie.

-Podejrzewam, że ma złamaną nogę.- powiedziała lekarka zostawiając mnie w pomieszczeniu. Stał tam mężczyzna w białym... płaszczu? Nie wiem jak to nazwać.

-No dobrze. Więc co się stało?- zapytał i przystawił rentgen do mojej nogi.

-No... wpad... rzuciłam się pod samochód.- wytłumaczyłam, a lekarz zdziwiony podniósł się z krzesła na którym siedział. -Długa historia...- dodałam słabym i cichym głosem.

Lekarz Prześwietlił moje nogi i ręce, a potem zapytał

-Powiedz mi, czemu to zrobiłaś?

-No cóż... miałam problemy. Dwóch chłopaków się we mnie kocha i nie tylko to.- westchnęłam. Lekarz nie pytał już o nic więcej.

-No i z tych twoich problemów wynikło to- pokazał mi moje złamane kości. -Obie nogi i jedna ręka złamana. Założymy ci gips i niestety dopóki kości się nie zrosną musisz zostać tutaj. Nie chcemy żebyś znowu zrobiła coś głupiego...- powiedział lekarz i wyszedł na korytarz. Po chwili wrócił wraz z pielęgniarką, która zabrała mnie z powrotem do pomieszczenia, w którym byłam poprzednio.

-Psycholog zaraz do ciebie przyjdzie.- powiedziała pielęgniarka. Już po paru minutach w moim pokoju znalazł się mężczyzna z łysą głową. Nazwę go..  łysogłowiec.

-Wytłumacz mi jak to się stało.- nakazał łysogłowiec. No i zaczęłam mu wszystko po kolei tłumaczyć. W końcu złapał się za swą łysą głowę i wyszedł.

Po jakimś czasie do pokoju weszła pielęgniarka, a zaraz za nią w pomieszczeniu pojawił się Niall. Pielęgniarka wzięła s pomieszczenia jakieś papiery, a potem wyszła. Za to Niall został ze mną. 

-Jak się czujesz?- zapytał.

-Nogi strasznie mnie bolą... umieram!- jęknęłam. Niall usiadł koło mnie na łóżku. 

-Dlaczego...?- zapytał.

-Dlaczego, ale co?- zdziwiłam się.

-Dlaczego rzuciłaś się pod samochód? Dlaczego nie pozwoliłaś się uratować...? Dlaczego?- zadręczał się Niall, a ja tylko zastanawiałam się jak mu to wytłumaczyć.

-Nie... nie potrafię tego wytłumaczyć.- odpowiedziałam krótko. Później jeszcze chwilę z nim rozmawiałam, a potem już musiał wyjść.  Mijało wiele dni. Moje kości się zrastały i po około dwóch tygodniach mogłam wreszcie wrócić do domu.