Prolog

Mam na imię Alex, mam 18 lat i jestem zwykłą... no może nie koniecznie zwykłą nastolatką. Mam dość trudne życie. Jestem zamknięta w sobie, a przyjaciół... nie mam.
W szkole zawsze byłam wyzywana i poniżana, czasami nawet bita. Tia... łatwo nie było, ale teraz już nie chodzę do szkoły. Skończyłam liceum. Jeszcze nie wiem gdzie iść na studia, ale nie wiem też czy w ogóle to zrobić. Raczej nie lubię szkoły. Bardzo dobrze się uczyłam i wszyscy wyzywali mnie od kujona, a nauczyciele nie zwracali na to większej uwagi, bo dla nich liczyło się tylko to żebym utrzymała dobre oceny. Czy oni nie wpadli na pomysł, że dobre samopoczucie też wpływa na dobre oceny? Raczej nie... nie sądzę by o tym pomyśleli, bo i tak dla nich się to nie liczy.
Przez to wszystko co działo się w szkole zamknęłam się w sobie. Jestem raczej spokojna i dość nieśmiała. Nigdy nie miałam przyjaciół... no, to znaczy miałam bardzo dobrą przyjaciółkę w pierwszej klasie, ale potem doszła do nas jakaś inna dziewczyna i urwała ze mną kontakty. Słucham muzyki pop. Lubię słuchać piosenek One Direction, ale ich samych nie trawię. Znaczy... nie mam nic do nich, ale też nie za bardzo ich lubię.
Mój tata wolałby żebym się nie urodziła. Zawsze chciał mieć syna i... kiedy się urodziłam nie był zbyt zadowolony. Poparcie miałam tylko w mamie, jednak dwa lata temu miała wypadek samochodowy i teraz jestem zdana tylko na siebie. Cóż poradzić? Mój ojciec jest czasami straszny. Ciągle na mnie krzyczy, a czasami nawet mnie bije. Nigdy nie próbowałam się z nim kłócić, bo wiem że po prostu by mnie zabił. Czasami miałam koszmary, w których on mnie bije... i ja wtedy umieram. Mimo wszystko trzeba żyć dalej, a mój ojciec jednak czasami potrafi mi pomóc... ale tylko czasami.